Je boek is uit. Of de serie die je aan het volgen was is afgelopen. En dan staat het daar op je te wachten: het zwarte gat. Balen! Moet je weer op zoek naar een ander boek of een nieuwe serie die je net zo in de ban houdt. Het zwarte gat is er ook als het project afgerond is, of die opleiding waar je zoveel tijd in stak.
Ik had het bij de boeken van Stieg Larsson – de Millennium-trilogie. Bij ‘Het raadsel Spinoza’ van Irvin D. Yalom. En bij Sex and the City (daarom kijk ik de afleveringen gewoon vaker dan een keer). Gisteren had ik het ook. Dat gevoel van ‘wat nu’.
Niets meer te schrijven
Deze keer niet bij een serie of een boek dat ik uit had. Het was op het moment dat ik op de verzendknop van mijn e-mail klikte. Ik stuurde de eerste versie van mijn boektekst over werken vanuit je DNA naar een aantal proeflezers. Doodeng. Hier ben ik maanden mee bezig geweest. Ik heb geschrapt en geschreven, ben zelfs een keer helemaal opnieuw begonnen. Het was het boek en ik, ik en het boek. En nu opeens gaat het naar buiten, gaan er ‘vreemde’ ogen naar kijken. Wat zullen ze ervan vinden? Het is niet alleen de angst dat de proeflezers mijn boek saai, onbenullig, wazig of zonde van het papier vinden. Nee, het is vooral dat ik nu niets meer te schrijven heb.
In de flow
Die heerlijke momenten dat ik in een flow achter mijn laptop zit en aan het schrijven ben. De momenten dat wat ik in mijn hoofd heb ook op papier terechtkomt. De momenten dat ik rücksichtslos een hele paragraaf schrap, omdat de tekst daar beter van wordt. Het is de lol van het schrijven aan zo’n project. Dat alles mis ik, daar komt het zwarte gat vandaan. Misschien is het zwarte gat de andere kant van flow. Is het de prijs die je betaald voor het ervaren van flow. Als je flow ervaart, kun je het ook missen. Maar de andere kant is ook waar: als je flow mist, betekent het dat je het kent. Hoe mooi is dat eigenlijk? Het zwarte gat als teken van je passie.
Ontzettend leuk
Ik heb voor mijn dertiende al heel wat boeken geschreven, nou ja, halve. Ik heb ze ook allemaal weer weggegooid. Volgens mij is er niets bewaard gebleven van alle schrijfsels. Op een of andere manier hoort schrijven bij mij, zoveel is zeker. En nu ik gevoeld heb hoe ontzettend leuk ik het vind om aan iets langers dan een blog te schrijven, denk ik dat het niet het laatste boek is waar ik aan zal werken. Ongeacht wat er daarna mee gebeurt. Gewoon omdat ik er blij van word, omdat het in mijn DNA zit. Elizabeth Gilbert van de bestseller ‘Eten, bidden en beminnen’ vertelt prachtig over dat gevoel op een TedTalk. Heb jij ook zo’n bezigheid waar je uren mee door kunt gaan, waarbij je de tijd vergeet? Iets wat je blijft doen, ongeacht de mening van anderen of hoeveel ervoor betaald wordt? Ik hoop dat je daar je werk van gemaakt hebt of je onderneming rond opgebouwd hebt!
Stuur een appje, waag een belletje of tik een berichtje als je hier verder over door wilt praten. Tot snel!
