Glenn en ik hebben een goed voornemen voor 2016: regelmatig een dvd uit onze collectie terugkijken. En zo kwam het dat we een tijdje geleden ‘Fight Club’ weer eens in de dvd-speler staken. Die film roept de vraag op wie er aan het stuur zit in je leven.
De film gaat over Jack, een verzekeringsinspecteur die aan chronische slapeloosheid lijdt. Hij probeert wanhopig aan zijn supersaaie sleur en keurige Ikea-meubels te ontsnappen. Na afloop van een zakenreis ontmoet hij Tyler Durden, een charismatische zeepverkoper. Als het appartement van Jack bij thuiskomst opgeblazen blijkt, kan hij nergens terecht en belt hij tenslotte Tyler waar hij mag logeren. Uiteindelijk blijft hij daar ook wonen. Samen richten ze de ondergrondse Fight Club op, waar mannen zich uitleven in vuistgevechten met elkaar. Uiteindelijk gaat de beweging bovengronds en richt ze zich op het vernietigen van creditcardmaatschappijen.
Het loopt uit de hand
Dat gaat Jack allemaal wat te ver en hij probeert ze te stoppen. In zijn zoektocht naar Tyler die opeens van de aardbodem verdwenen lijkt, gebeurt het hem regelmatig dat mensen hém aanzien voor Tyler Durden. Op een hotelkamer ontdekt Jack eindelijk wat er aan de hand is: hij en Tyler Durden zijn dezelfde persoon. Die charismatische, nietsontziende, geradicaliseerde persoon is hij zelf. “Je hebt mij gecreëerd, omdat je eigen leven niet leuk was”, vertelt Tyler hem. Deze ontdekking leidt uiteindelijk tot een grote ruzie waarbij Jack zichzelf door zijn hoofd schiet en daarbij niet zichzelf, maar Tyler doodt. De rust is weergekeerd, zou je kunnen zeggen.
Mini-me
Dat einde zette mij aan het denken. Want hebben we niet allemaal verschillende persoonlijkheden in ons? Gelukkig leidt dat over het algemeen niet tot taferelen zoals in Fight Club, maar je herkent vast wel de stem van de criticus, die van de perfectionist, het kleine meisje/jongetje, de verantwoordelijke en ga zo maar door. Iedereen heeft zo zijn eigen mini-me’s. Misschien ben je niet even blij met iedere mini-me (ik zou die criticus bijvoorbeeld graag een klap voor z’n kop willen geven), maar ze elimineren is wel heel drastisch.
Waardevol
Ik ben er namelijk van overtuigd dat iedere mini-me ooit een waardevolle functie heeft gehad en waardevolle eigenschappen heeft die verloren gaan als je er zomaar een kogel doorheen jaagt. Jack was in de persoon van Tyler charismatisch en kon mensen in beweging zetten. Dat deel van hem heeft hij gedood, omdat Tyler te ver doorschoot in wat hij deed.
Zelf aan het stuur
Wat al die mini-me’s nodig hebben, is een sterke leider. Dat is je ‘ik’, je bewuste persoonlijkheid. Als je ‘ik’ sterk genoeg is, heeft dat de regie. Jack was geen sterke leider; hij was Tyler niet meer de baas. In het dagelijks leven herken je dat als emoties die de overhand nemen, ze ‘overspoelen’ je ik als het ware. Een sterk ik voelt zijn emoties wel, maar laat zich niet meeslepen door gedrag dat hij eigenlijk niet wil. Je blijft zelf aan het stuur. Ken jij je pappenheimers? Als jij aangeeft tot hoever je mini-me’s mogen gaan, kun je gebruik maken van hun sterke punten op het juiste moment.
