Tweede stap reis van de held: dat is de oproep tot avontuur*. De held wordt wakker geschud en aangespoord om uit zijn comfortzone te stappen…
Soms gebeurt het met een klap, voor je het weet ben je uit je comfortzone gesmeten. Dat gebeurde mijn vriend, gelukkig alweer een tijd geleden. Hij zat in een opleidingstraject voor een nieuwe baan met nog een week te gaan. Geen vuiltje aan de lucht. Tot ik op vrijdagmiddag mijn telefoon van de trilstand haalde en zag dat ik vijf keer gebeld was en een dringend sms’je had of ik terug wilde bellen. Vrolijk, omdat het bijna weekend was, belde ik op. Misschien had hij een leuke verrassing in petto? Helaas, geen leuke verrassing, maar een onverwachte wending: hij moest op zoek naar een andere baan. Benggg…. opeens staat alles op z’n kop.
Kinderen of een grote reis?
Vaak is de oproep tot actie wat minder urgent. Een telefoontje van je zus dat ze zwanger is bijvoorbeeld. Je wordt aan het denken gezet: wat wil ik eigenlijk? Wil ik ook kinderen? Of toch liever eerst die grote reis maken? Alles wordt op scherp gezet en de lucht trilt van de spanning, wat staat er allemaal te gebeuren? Van het ene op het andere moment komt er beweging. Welke kant gaan we op?
Grenzen opzoeken
Sommige mensen zoeken uit zichzelf de grenzen van hun comfortzone op, en gaan er vervolgens overheen. Zij weten dat als ze zichzelf blijven uitdagen er veel nieuwe dingen staan te gebeuren. Een heel simpel voorbeeld: blijf je op een netwerkbijeenkomst in de veilige omgeving van de mensen die je al kent of zoek je doelbewust mensen op die je nog niet kent? In het laatste geval moet je uit je comfortzone stappen, maar weet je ook zeker dat er iets nieuws gaat komen. Een ontmoeting met een onbekende zou wel eens jouw oproep tot avontuur kunnen zijn!
Avontuur negeren
Je kunt ’t natuurlijk ook gewoon negeren als de oproep tot avontuur je op de schouder tikt. Iedereen kent wel mensen die daar ongelooflijk bedreven in zijn geworden. Ik herinner me nog mijn plan voor een reis met de Transsiberië Express jaren geleden (die uiteindelijk niet doorging) waarvoor ik mijn baan op moest zeggen. Vooral oudere collega’s verzuchtten dat ze jaloers waren en als ze nou nog mijn leeftijd hadden… Veel van hen hadden ooit wel eens iets soortgelijks willen doen, maar ‘het was er nooit van gekomen’. Correctie: ze hebben het nooit gedáan (net als ik), misschien wel omdat ze stelselmatig de roep tot avontuur negeerden. Maar wat doet de held? Gaat hij ervoor of niet? En wat doe jij?
Stuur een appje, waag een belletje of tik een berichtje als je hier verder over door wilt praten. Tot snel!
* volgens het reisschema dat Mieke Bouma beschrijft in ‘Storytelling in twaalf stappen’
