Ik deel graag onderstaand verhaal met jullie. Er zijn meerdere versies van in omloop, maar in essentie is het hetzelfde verhaal: de mens als schepper. De bron is (mij) onbekend.
Toen de Schepper de aarde, de zee, de planten, de bomen en de dieren geschapen had en hij met de mens bezig was, zat hij met een probleempje. Hij riep daarom alle dieren bijeen en legde hen zijn dilemma voor. Hij zei: ‘Ik heb de mens bijna af en er is iets wat ik goed voor ze moet verstoppen. Want ze mogen het pas ontdekken als ze er aan toe zijn.’
De dieren waren nieuwsgierig. ‘Wat is dat dan, wat u wilt verstoppen?’
‘Het is het besef dat de mens zijn eigen werkelijkheid creëert’, antwoordde hij.
‘Ik weet een plekje’, zei de buffel. ‘Verstop het diep in de aarde, daar vinden ze het nooit’.
‘Nee’, zei de Schepper. ‘Ik heb de mens zo geschapen dat hij zeker gaat graven en dan vindt hij het.’
‘Laat mij het op de bodem van de zee verstoppen’, zei de zalm.
‘Nee’, zei Schepper, ‘ook daar zal hij kijken. De mens houdt van ontdekkingen’.
‘Hoog in de lucht dan’, zei de adelaar.
‘Nee, hij zal ook zeker de lucht in gaan.’
De dieren keken elkaar aan. Nou, dat was ook wat.
Grootmoeder Mol had het allemaal eens aangehoord en kuchte zacht. Ze was blind, maar had een scherp inzicht.
‘Stop het in henzelf’, zei ze. ‘Daar kijken ze vast niet zo snel’.
‘Goed idee’, zei God.
En zo geschiedde.
Als schepper van je eigen leven heb je niet altijd invloed op wat er gebeurt, maar wel op hoe je er mee omgaat. Gebruik je wat er gebeurt als bouwstenen of zie je het als blokkades?
