Onlangs zag ik de Disney-film Mulan, over het Chinese meisje Mulan dat zich voordoet als jongen om dienst te nemen in het leger en zo haar vader de dienstplicht te besparen. Drie dingen raakten me; misschien wel omdat ze zo herkenbaar zijn.
Soms moet je je anders voordoen dan je bent, om te overleven of juist te breken met je leven tot nu toe. Mulan doet zich voor als jongen, want als meisje zal ze nooit het leger in mogen. Dan zal haar oude vader dienst moeten nemen. Tegelijkertijd doet ze het voor zichzelf, want ze weet dat als ze niets doet en thuisblijft, er alleen een huwelijk op haar wacht. Ze wil graag uitbreken. Dit is iets wat ze móet doen. Als ze echter ontmaskerd wordt, wacht haar de doodstraf.
Worden wie je bent
Toch kan dat niet voor altijd duren. Op een gegeven moment moet je weer worden wie je bent, moet je weer dichtbij jezelf komen. De ‘vermomming’ was even nodig om je te beschermen of een bepaalde stap te durven zetten, maar het is niet wie je werkelijk bent. Het proces van weer terug naar wie je echt bent, is niet per se prettig. Mulan wordt neergeschoten en de arts ontdekt dat ze een meisje is. De mannen uit haar legeronderdeel zijn woedend en laten haar alleen achter. In het echte leven is het ook vaak je lijf dat ‘stop’ zegt. Je gaat letterlijk of figuurlijk onderuit. Je kunt je niet langer anders voordoen zonder jezelf geweld aan te doen.
Terug naar huis
Helemaal aan het einde – als dankzij Mulans list de Hunnen zijn verslagen en de keizer is gered – zegt Mulan dat ze weer naar huis moet. Een rol als adviseur van de keizer slaat ze af. Ook wij moeten op een gegeven moment weer langs start. In het reine komen met vroeger, onze opvoeding en de dingen die gebeurd zijn. Een heleboel illusies armer, met de nodige littekens, maar ook wijzer en rijker. Pas dan is de cirkel echt rond en kun je verder met een nieuw hoofdstuk.
