Het verhaal van Jona in de walvis, wie kent het niet? Jona wordt geroepen tot een opdracht. Maar Jona heeft helemaal geen zin in die taak en vlucht, precies de andere kant op. Jona werd geroepen door God. Je kunt dat ook zien als een innerlijke stem die je aanspoort om iets te doen. En soms heb je gewoon geen zin om naar die stem te luisteren. Net als Jona.
Jona kan mee met een schip dat hem nog verder van zijn oorspronkelijke bestemming brengt. Eenmaal in het schip valt hij in een diepe slaap. Dan steekt er een zware storm op en de zeelieden worden bang, ze gooien hun lading overboord, maar het helpt allemaal niets. De kapitein gaat op zoek naar Jona en vindt hem slapend in het ruim. “Kom op, hoe kun je slapen bij zulk noodweer, word wakker!”
Opgeslokt
De zeelieden hebben ondertussen het lot geworpen, want zo’n storm steekt niet zomaar op. Het lot valt op Jona. Dan vertelt Jona dat hij gevlucht is voor zijn taak en geeft aan dat ze hem maar in de zee moeten gooien. De zeelieden willen daar niet aan, maar de zee wordt steeds onstuimiger en uiteindelijk doen ze wat Jona zegt. De zee wordt meteen rustig. Jona wordt opgeslokt door een grote vis. Donker, eenzaam en verlaten. In die situatie gaat hij weer op zoek naar God. Wanneer hij na drie dagen in het donker aan land gespuugd wordt, gaat Jona wél op weg om zijn roeping te vervullen. Hij heeft zich overgegeven aan iets dat groter is dan hijzelf.
Rare oprisping
Herken je dit uit je eigen leven? Ik wel (helaas). Dat je vóelt dat het beter zou zijn om even een stukje te lopen, maar dat je vastgekluisterd blijft achter je laptop. Of je weet dat deze partner je niet gelukkig gaat maken, maar je blijft toch in de relatie hangen. Dat je voorgevoel al zegt ‘doe het niet’, maar je doet het toch (en daarna denk je ‘had ik nou maar…’). Luisteren naar die innerlijke stem komt je even niet goed uit. Je hart volgen heeft teveel consequenties, denk je. Het gooit teveel overhoop. En dus neem je de weg van de minste weerstand en eigenlijk voelt dat nog goed ook. Je zucht opgelucht: “Zie je wel, die rare oprisping, dat was alleen maar een bevlieging. Ik heb toch de goede kant gekozen.”
Het klopt wel
Totdat de storm opsteekt. Je hebt het zelf misschien niet eens in de gaten dat het niet goed gaat, dat er iets aan de hand is. Misschien moeten anderen je erop wijzen. En dan komt de walvis: een burnout, een nare break up, een onverwachte tegenslag. Je wordt teruggeworpen op jezelf, moet terug naar je eigen kern. Luisteren naar je innerlijke stem, je eigen opdracht volgen. Dat brengt je op een donkere plek, maar uiteindelijk is er weer licht. Want hoewel de nieuwe situatie misschien niet is wat je van tevoren bedacht had voor jezelf, klopt het wel. Dat voel je aan alles.
