Ik heb een uitgever. De tekst is af, de illustraties klaar. Nu komt het relaxte deel van het schrijfproces. Dacht ik. In werkelijkheid breekt een pittige periode aan. Want de laatste loodjes blijken een perfect moment om een oud patroon te doorbreken. Alles lijkt in de soep te lopen.
Waar ik tegenaan loop, is eigenlijk een uitnodiging: ga met je patroon van ‘zelf doen’ en controle aan de slag. Natuurlijk had ik de uitnodiging af kunnen slaan. Maar ja, zo zit ik niet in elkaar. De nieuwsgierigheid is te groot, ik vind zo’n bewustwordingsproces te interessant.
In de soep
Als ik er middenin zit, ben ik echt niet blij. Dan wil ik er alleen maar uit. Lijkt er geen einde aan te komen. En voelt het alsof het nooit meer goed komt, of alles in de soep loopt. Vind ik het @#$#$*. En toch voel ik, heel ver weg, ook de opwinding: wat is dit interessant! What’s next? Ooohhh… zit dit erachter? Kom maar door!
Ongeloof. Machteloosheid. Fatalisme. Angst. Gehoorzaamheid. Woede.
Het komt allemaal voorbij. Pas als ik dat bewust voel, kom ik bij de echte pijn. Het verdriet. De eenzaamheid.
Daaronder zit rust, vrede. Het gevoel van aanvaarding is moeilijk te beschrijven. Het neemt alles in zich op, het voelt heel. Het is zoals het is en het is goed. Een stevigheid die je voelt in je lijf, waardoor je weet: het is helemaal oké. Ik kan in beweging komen. Loslaten, vertrouwen, het wordt lichter.
Aan het wankelen
Tot er iets gebeurt dat mijn zojuist gevonden lichtheid en vertrouwen weer aan het wankelen brengt. Twee stappen vooruit, een achteruit. Een patroon loslaten dat je al zo lang houvast geeft, gaat niet zonder slag of stoot.
Wat een ruimte
Vanaf de buitenkant zijn zulke weken niet m’n beste tijd. Weinig productief, veel gedoe. Maar man, wat maakt het van binnen een ruimte! Heel langzaam verovert de ruimte terrein op het patroon dat inmiddels niet meer verder helpt, maar belemmert. Ik kijk uit naar de nieuwe ruimte die er straks is.
Het is niet de eerste keer dat ik dat gemerkt heb. Niet alleen bij mezelf, ook in (coachings)gesprekken met anderen. Als je in de buitenwereld, in werk, ondernemerschap, relaties of wat dan ook vastloopt, dan ligt de sleutel van binnen. Zodra er van binnen dingen opgeruimd worden, ontstaat er van buiten ruimte, een nieuw perspectief.
Enge boel
Vaak is het makkelijker om in de buitenwereld wat te gaan sleutelen. Harder te gaan werken, te gaan trekken en duwen, of jezelf terug te trekken. Het is minder eng. Andere mensen begrijpen het beter. Je hoeft je oude pijn niet aan te kijken. Niet jezelf en je eigen overtuigingen onder de loep te nemen. Je hoeft niet te huilen. Het scheelt een hoop stress, onzekerheid, twijfel en angst.
Alles gaat voorbij
Daarom heb ik ongelooflijk veel respect voor mensen die brutaal eerlijk naar zichzelf kijken. Ook al durven ze eigenlijk niet. Willen ze misschien ook niet. Toch doen ze het. En dan blijkt: alles gaat voorbij. Die huilbui, de emotie die zo overweldigend voelt; ze zijn er en trekken weer weg. Zelfs de chaos, het gevoel dat je het niet meer weet. Het idee dat alles in de soep loopt en nooit meer goed komt. Het gaat voorbij.
Succes vieren
Wat ze achterlaten is een helder hoofd. Een opgeruimd gemoed. Het vertrouwen dat je er wel komt. Zo’n proces zorgt er altijd voor dat je steviger in je schoenen staat, milder en wijzer wordt, meer ontspannen. Dat je beter weet hoe je in jouw situatie moet handelen. Dat lijkt me een succes om te vieren!
Als voorschot op het succes heb ik heb een massage genomen. Dát was het relaxte deel. Misschien moet ik er nog maar een boeken…
