‘Ik ben beeldhouwer! Dit is niets voor mij.’ Ik kan me zo voorstellen hoe Michelangelo woest iets door de kamer gesmeten heeft, toen hij de opdracht van de paus kreeg om het plafond van de Sixtijnse kapel te beschilderen. Maar hoe hij ook protesteerde, paus Julius II wist van geen wijken. Zin of geen zin, Michelangelo had geen keus, hij moest de opdracht aannemen.
Dat was trouwens niet het enige: al eerder had hij een opdracht van deze paus gekregen. Eentje die wél helemaal in zijn straatje paste: het maken van een gigantisch grafmonument, waar hij een paar jaar zoet mee zou zijn. Dat was nog eens een opdracht.
Knop om
Maar helaas… die opdracht moest onderbroken worden voor de fresco’s op het plafond. Dat plafond was niet zomaar een klusje, maar een opdracht die ruim vier jaar in beslag nam en die fysiek behoorlijk zwaar moet zijn geweest. Ondanks zijn woede en frustratie, gaat op een gegeven moment de knop om bij Michelangelo. Hij stort zich op de opdracht, met het welbekende resultaat.
Gevecht of meesterwerk
Stel dat het jou zou gebeuren: een uitdagende, lucratieve opdracht wordt stopgezet voor iets waar je helemaal geen zin in hebt. Je kunt het misschien wel, maar je wordt er niet blij van. Of in je persoonlijke ontwikkeling: datgene wat je te doen hebt, daar loop je het liefst hard voor weg, want het brengt pijn, ongemak, gedoe. En toch is precies dát, wat er moet gebeuren. Hoe ga je daarmee om? Blijf je vechten en protesteren, ook als het geen zin meer heeft? Of zet je er uiteindelijk je schouders onder om er een meesterwerk van te maken?
Stuur een appje, waag een belletje of tik een berichtje als je hier verder over door wilt praten. Tot snel!
