Voor sommige situaties in het leven heb je meer geduld nodig dan andere. Helaas ben ik niet van het geduldige soort. De afgelopen tijd heb ik echter steeds pas op de plaats moeten maken, terwijl ik vooruit wilde.
Ja, dit gaat over mijn boek.
Over de boekpresentatie waar het boek niet was.
Over het boek dat er twee weken na datum nog steeds niet is.
Tuurlijk, uiteindelijk komt het boek er, maar wát een bevalling is het.
Beste optie
Ik dacht dat het zou helpen als ik er bovenop zou zitten. Dat was niet het geval.
Ik probeerde los te laten. Dat lukte niet echt.
De beste optie blijkt weer: de stroom volgen. Luisteren naar mijn innerlijk kompas dat iets anders vertelt dan veel stemmen om me heen. Dat iets anders zegt dan wat (mij) logisch lijkt.
Creatieve stroom
In mijn boek Iedere dag bijzonder schrijf ik in hoofdstuk Creatief leven: “… iedereen die luistert naar het innerlijk weten begeeft zich in een creatieve stroom die elke keer vernieuwing, transformatie, uitdagingen en nieuwe situaties brengt. Er is altijd beweging en in die beweging ontstaat het leven.”
Die beweging is niet wat ik zelf bedacht zou hebben. Wat ik bedenk is meestal niet nieuw of vernieuwend, maar veel vaker een uitgesleten pad. Iets wat hoort, wat juist lijkt of wat iedereen doet. Dat is veilig, je hoeft niets uit te leggen. Daarom is die creatieve stroom ook spannend, want ze confronteert je met je eigen angsten en aannames, ze daagt en nodigt uit en werpt je terug op jezelf. Vraagt om geduld. En dat vind ik moeilijk.
In de onderstroom
Soms heb je dan een boekpresentatie te organiseren en los te laten dat het proces en de volgorde anders zijn dan verwacht of gehoopt. Of het blijkt dat je niet hoeft te trekken en duwen in het zichtbare leven, maar dat er van alles te doen is in het onzichtbare leven, de onderstroom.
In mijn ervaring zit de angel heel vaak in de onderstroom. Zijn er krachten in het (familie)systeem, in het persoonlijk onbewuste of collectief onbewuste die de aandacht vragen voor je verder kunt.
Als de twijfel toeslaat
Pas als je doet wat je te doen hebt, vindt de vernieuwing plaats. Wat dat precies is, vertelt je innerlijk kompas je. Misschien moet je iets doen en vaak moet je vooral iets laten. Het onderscheid daartussen is lastig. Geduld oefenen is lastig. Want hoe weet je dat je echt ‘niets’ hoeft te doen? Houd je jezelf niet voor de gek? Zou je toch niet…? De twijfel slaat toe. Juist in het verdragen van de spanning en de twijfel zit echter de winst – en de les. Je leert steeds meer te vertrouwen op je innerlijk kompas, ook al druist dat in tegen alles wat logisch lijkt. Het zorgt ervoor dat je leert te surfen op die creatieve stroom in plaats van kopje onder te gaan.
