Ken je dat gevoel, dat je eigenlijk helemaal niet meer weet wat je leuk vindt? Dat je geen idee hebt waar je blij van wordt of hoe je je voelt. Dat je het liefst je hoofd onder de dekens stopt en wacht tot het allemaal voorbij is. Flow is nergens te bekennen en je DNA ook niet.
Want hoezo DNA? Het lijkt erop dat jij de enige bent zonder DNA, zonder passie. Het enige waar je mee bezig bent is uit alle macht de duizenden losse stukjes waar je uit lijkt te bestaan bij elkaar te houden, zodat het er aan de buitenkant allemaal nog enigszins toonbaar uitziet.
Zeven jaar geleden
Ik kan me zo’n gevoel nog levendig voor de geest halen. Het speelde zich zo’n kleine zeven jaar geleden af. Ik wilde dichterbij huis werken en vond een nieuwe baan op loopafstand. Dat was niet het enige prettige: mijn salaris lag fors hoger dan wat ik in mijn vorige baan verdiende. Helaas kwam ik al snel achter een aantal minder prettige dingen. Waar ik gewend was om in behoorlijke vrijheid mijn werk te doen, was er nu een leidinggevende die me constant op de vingers keek en die fronsend op haar horloge keek als je vijf minuten te vroeg wegging – of te laat binnenkwam. Dat was ik totaal niet gewend. Ik was gewend mijn werk te doen en daar de tijd voor te nemen die nodig was. Soms meer en soms minder dan acht uur per dag.
Gekooid dier
Ik voelde me hoe langer hoe meer een gekooid dier. Ik had meer uitdaging in mijn werk nodig, maar dat was niet voorhanden. Soms zat ik letterlijk met mijn duimen te draaien, maar ik kon niet naar huis. Eenmaal thuis was ik volkomen futloos en kwam er niets meer uit mijn handen. Ik hing voor de tv tot het tijd was om naar bed te gaan – en dat terwijl ik op mijn werk steeds dacht: “Als ik nu gewoon naar huis kon, zou ik zus en zo gaan doen.” Het op mijn werk aanwezig zijn voelde steeds zinlozer aan. Zelfs het werk dat ik wel leuk vond, verloor zijn glans. Na een half jaar hakte ik de knoop door en zegde ik mijn baan op, ondanks dat mooie salaris. Ik begon voor mezelf en daar heb ik nooit spijt van gehad.
Te veel of te weinig
Achteraf gezien waren er twee belangrijke dingen die ontbraken: voldoende uitdaging en autonomie. Ik voelde me gevangen en verveelde me ook nog eens stierlijk! Gelukkig had ik leuke collega’s; dat hielp een beetje, maar niet genoeg helaas. Het omgekeerde kan natuurlijk ook het geval zijn: je hebt het zo druk dat de stress je geen seconde met rust laat. Je bent aan het hollen, vliegen en rennen en voelt jezelf bij elke stap die je zet een beetje verder uit elkaar vallen.
Flow
Ergens tussen een bore-out en een burnout vind je flow. Flow is het gevoel dat alles wat je doet klopt; op de juiste manier en het juiste moment. Flow is de juiste balans tussen loslaten en actie. Weet je wanneer je grote kans hebt om in flow te zijn? Als je van je passie je werk maakt, als je vanuit je DNA werkt. Dus… ben je het zat de stukken bij elkaar te moeten houden en bang dat iemand ze straks op moet vegen, neem dan die stap. Stap uit je huidige situatie en zet een stap naar meer flow. Hoe eng dat ook voelt. Just do it.
