“Sorry, de held heeft een knoop in zijn maag en gaat naar huis. De film is afgelopen.” Op een of andere manier gebeurt dat nooit in films. Wat er ook gebeurt, hoe bang de held soms ook is (of moet zijn, ook al zie je dat niet), hij gaat door. Ondanks tegenslagen, verraad of onmogelijke situaties.
Nu switcht de camera naar ons eigen leven. Hoe vaak keren wij om als we de knoop in onze maag gewaarworden? Denken we ‘laat maar, zo belangrijk is het eigenlijk ook niet’ en laten we daarmee onszelf een beetje in de steek? Of zijn we van mening dat als we er zó tegenop zien dat het dan misschien beter is om het niet te doen (en ja, soms is dat ook zo, maar lang niet altijd).
Krachtige energie
Want hoe raast de energie door je lijf als je dwars door die knoop heen wél zegt dat je het ergens niet mee eens bent, aangeeft dat iets niet goed voelt of doet wat je hart je ingeeft. Die kracht, het gevoel de wereld aan te kunnen, je eigen weg te gaan, dat voelt heldhaftig. Die energie komt er soms uit in de vorm van tranen en dat voelt minder heldhaftig, vervelend zelfs. En toch lucht het op, je maakt schoon schip.
Geboorte van een held
Dat heldhaftige gevoel komt doordat er een held is geboren. Op het moment dat je besluit ‘het’ te doen, ondanks dat gevoel in je maag, je angst of onzekerheid. De held is niet degene die alles durft, het hardste schreeuwt, maar degene die gáat, ondanks het lood in z’n schoenen. Ja, de held heeft een knoop in zijn (of haar) maag, maar we gaan nog niet naar huis, nog lang niet. De film is nog maar net begonnen; het verhaal wordt nu geschreven.
