“Ik durf niet. Ik weet dat het waarschijnlijk beter is om met bepaalde zaken aan de slag te gaan, maar ik durf niet. Wat als er een doos van Pandora opengaat? Wat als het erger wordt? En ach… zo erg is het allemaal toch ook weer niet. Misschien overdrijf ik mijn problemen. Het komt wel weer goed.”
Ken je deze reactie? Ik heb hem de afgelopen jaren in verschillende vormen voorbij horen komen. Want ja, die angst. Die angst voor het onbekende. Dan liever doen alsof er eigenlijk niets aan de hand is. Want wat roep je op je af? Grote en kleine dingen die je jaren zorgvuldig hebt weggeborgen, wil je niet zomaar overhoophalen.
Jouw tempo
En wees gerust, dat gebeurt ook niet. Niet zomaar. Er wordt geen deksel losgerukt waarna allerlei nare emoties op je af zwermen die je overspoelen als een vloedgolf. Stapje voor stapje gaat het. Aangepast op jouw tempo. Je bent er zelf bij en kunt altijd aangeven wanneer het teveel wordt. Jij hebt de regie. Bovendien krijg je wat je aankunt.
Transformeren
Dan zie je opeens dat je die oude pijn tóch in de ogen durft te kijken. En dat als je kijkt, het heel spannend is. Maar dat als je blijft kijken, die pijn ook kan transformeren. Hij is gezien, en wat werkelijk gezien is, kan een andere vorm aannemen. Zo kun je stapje voor stapje jouw weg gaan. Misschien worden je stappen wel steeds iets groter, durf je gaandeweg om je heen te kijken. Misschien ervaar je ook wat een prachtige mechanismen onze psyche kent – mechanismen die allemaal gericht zijn op heelheid. Iets om je over te verwonderen, en iets om op te vertrouwen op het moment dat het allemaal nog zo spannend is.
Stuur een appje, waag een belletje of tik een berichtje als je hier verder over door wilt praten. Tot snel!
