Trevor is een appelboom. Nog niet zo’n hele grote reus, zoals zijn vader of zijn oom, maar toch wel een mooie appelboom. Zijn bloesem brengt de heerlijkste appels voort en regelmatig hangen er kinderen aan zijn takken om net die ene lekkere appel te bemachtigen. Trevor staat in een mooie oude boomgaard die hoort bij de boerderij van Dick en Jeanine. In de boomgaard staan niet alleen appelbomen, maar ook perenbomen, pruimenbomen en zelfs een kersenboom.
In het begin schonk Trevor weinig aandacht aan de andere bewoners van de boomgaard. Hij was vooral bezig met zichzelf en zijn appels. Een paar jaar geleden werd dat echter anders. “Ik heb al zoveel jaren heerlijke appels voortgebracht, maar ik vraag me af of dat wel goed is. Het gaat me zo makkelijk af, dat kan toch niet de bedoeling zijn? Misschien als ik iets meer moeite zou doen, zou het resultaat heel anders zijn. Beter.”
Ervoor gemaakt
Zijn buurvrouw luisterde geduldig toe. “Kijk die perenboom bijvoorbeeld. Volgens mij is het een stuk moeilijker om peren te maken dan appels. Appels zijn gewoon rond, maar peren hebben echt een bijzondere vorm. Misschien als ik beter mijn best doe, kan ik ook peren maken.” Buurvrouw Appelboom schudde haar hoofd. “Dat kan toch helemaal niet. En waarom zou je dat eigenlijk willen? Dit is waar je goed in bent, dit is waar je voor gemaakt bent. Dat is de reden dat het je geen moeite kost.”
Heel gewoon
Trevor geloofde het niet. Zo makkelijk kon het niet zijn. Hij peinsde en peinsde, perste diep vanuit zijn wortels in de hoop dat er straks sappige peren aan zijn takken zouden hangen. Hij voelde zich treurig, maar was vastbesloten daar iets aan te doen. Helemaal toen hij op een dag het gras over hem hoorde fluisteren. “…. pssst… die Trevor…. alleen maar appels, waarom geen kersen of peren….” Zie je wel, hij wist het wel. Appels, dat was maar heel gewoon. Peren of kersen aan je takken, dat is pas bijzonder. Trevor deed wat hij kon, hij keek naar wat de perenbomen deden en probeerde dat zo goed mogelijk na te doen. En toen op een dag was het moment van de waarheid aangebroken. Wat hing er aan zijn takken?
Omzagen
De teleurstelling was immens. Er hingen weer appels aan zijn takken. En wat voor appels… kleine, zielige hoopjes waren het. Niet eens de prachtige, glimmende en smakelijke appels van voorheen. Dick en Jeanine merkten ook dat er iets aan de hand was met Trevor. Ze liepen om hem heen, beklopten zijn stam en lieten zelfs een bomendokter komen. Trevor voelde zich hoe langer hoe ongelukkiger worden. Straks zouden ze hem nog omzagen!
Wijze wind
Meestal vrolijkte hij op als de wind met zijn takken speelde, maar vandaag niet. “Wat is er aan de hand?”, fluisterde de wind. “Waarom ben je niet vrolijk?” Trevor vertelde zijn verhaal. Dat hij zo graag peren of kersen zou willen voortbrengen. Dat hij appels niet zo bijzonder vond, dat het hem helemaal geen moeite kostte en dat dat vast niet goed kon zijn. Over wat het gras had gezegd. De wind proestte het uit. Eerst zachtjes, als een zachte kieteling door de bladeren, maar al snel werd het een grote bulderlach die Trevors takken wild heen en weer liet gaan. “Trevor toch, die perenboom waar je zo jaloers op bent, kan alleen maar peren maken. De kersenboom kan alleen maar kersen aan zijn takken laten groeien. En jij, jij bent van de appels. Je kunt wel iets willen zijn dat je niet bent, maar dat brengt niet veel goeds voort zoals je aan je eigen takken ziet. Verschrompelde appeltjes, dat is wat je dan krijgt. Juist omdat jij een appelboom bent, kost het je geen enkele moeite de heerlijkste appels te laten groeien. Wees trots op wat je kunt in plaats van iets te willen zijn wat je niet bent.”
Sappiger dan ooit
Gelukkig worden bomen niet rood, anders was Trevor van zijn wortels tot zijn kruin tomaatrood geweest. Had zijn buurvrouw toch gelijk gehad. Als jonge boom had hij blijkbaar nog veel te leren… en dat deed hij. Het jaar daarop waren zijn appels sappiger en smakelijker dan ooit.
