Ergens in mijn twintiger jaren bezocht ik een psychotherapeut. In een van die sessie gebeurde iets wonderlijks wat ik me na al die jaren nog steeds kan herinneren: de juiste vraag.
Ik weet niet meer wat we precies bespraken, maar ik weet nog wel dat ik vertelde dat ik me voelde alsof ik in het water lag en nergens land om me heen zag. Alleen maar water, water, water. Ik had het gevoel dat ik langzaam aan het verdrinken was, zonder dat er een reddingsboei in de buurt was die ik vast kon grijpen. Zie je het beeld een beetje voor je?
Eén vraag
Ze luisterde naar mijn verhaal en stelde toen één vraag: “Kun je staan?” Eerst was ik even in verwarring. Of ik kon staan? Ik was toch aan het verdrinken? Maar opeens viel het kwartje… Ik ging terug naar mijn eigen beeld en strekte in gedachten mijn benen uit naar de bodem. En ja… toen voelde ik het, dichterbij dan ik had gedacht, vaste grond onder mijn voeten. Ik kon gewoon staan! Door één vraag was ik niet meer wanhopig aan het watertrappen, maar ik stond. Dat veranderde mijn hele verhaal. Ik was niet aan het verdrinken, maar ik kon naar het strand lopen, want ook dat was opeens zichtbaar. Welke vraag heb jij nodig om je verhaal een andere wending te geven?
