Je DNA verloochent zich niet. Je kunt het wegstoppen, negeren of heel hard de andere kant op rennen. Er komt echter een moment van de waarheid. Er komt een moment dat je teruggefloten wordt, dat je jouw passie niet langer kunt negeren. Een moment waarop je stilstaat en je afvraagt waarom je doet wat je doet en of je daar eigenlijk wel gelukkig van wordt.
Onderstaand sprookje laat prachtig zien dat je ware aard soms maar een heel klein zetje nodig heeft om zich te laten zien.
Echte prinses
Er was eens een prins die zo graag een prinses wilde hebben, maar het moest een echte prinses zijn. Toen reisde hij de hele wereld rond om er een te vinden, maar overal kwam er iets tussen. Prinsessen waren er genoeg, maar of het echte prinsessen waren, daar kon hij nooit helemaal achter komen, altijd was er iets dat niet helemaal in de haak was. Toen kwam hij weer thuis en was erg bedroefd, want hij wilde graag een heuse prinses hebben.
Noodweer
Op een avond brak er een verschrikkelijk onweer los; het bliksemde en donderde, de regen stroomde neer: het was vreselijk! Toen werd er aan de stadspoort geklopt en de oude koning ging opendoen. Het was een prinses die buiten stond. Maar, lieve hemel, wat zag ze eruit door de regen en het noodweer! Het water liep uit haar kleren en haren, bij de punt van haar schoen liep het erin en bij de hiel er weer uit; zij zei dat ze een echte prinses was.
De erwt
Ja, daar zullen we wel achter komen! dacht de oude koningin, maar ze zei niets. Ze ging haar slaapkamer binnen, nam al het beddegoed weg en legde een erwt op de bodem van het bed, nam toen twintig matrassen, legde die boven op de erwt en toen opnieuw twintig veren bedden boven op de matrassen. Daar moest de prinses nu ’s nachts op liggen.
Nog lang en gelukkig
’s Morgens vroegen ze haar hoe ze had geslapen. “O, verschrikkelijk slecht!” zei de prinses, “ik heb de hele nacht bijna geen oog dichtgedaan! De hemel weet wat er in mijn bed lag. Ik heb op iets hards gelegen en ik ben over mijn hele lichaam bont en blauw! Het is afschuwelijk!” Toen konden ze zien dat het een echte prinses was omdat ze dóór de twintig matrassen en de twintig veren bedden heen de erwt gevoeld had. Zó teer van huid kon alleen maar een heuse prinses zijn. De prins nam haar toen tot vrouw, want nu wist hij dat hij een echte prinses had, en de erwt kwam in het museum waar ze nu nog is te zien, als tenminste niemand haar weggenomen heeft.
Deze versie van het sprookje ‘De prinses op de erwt’ heb ik overgenomen van het Sprookjesbos.
Aandacht aan besteden
Je DNA is er altijd. Maar soms zoek je op de verkeerde plek. Probeer je iets na te jagen, wat uiteindelijk gewoon naar je toekomt, als je maar geduld hebt. En ja, dat kan op een stormachtig moment in je leven zijn. Het kan iets kleins zijn dat gaat wringen, dat blijft knagen. Net zo lang tot je in de gaten hebt: hier moet ik aandacht aan besteden. Dit gaat niet weg, dit hoort bij mij. Wie weet klopt het op dit moment wel op je deur.
