De laatste twee weken ben ik onderstaand Koreaans verhaal meerdere keren tegengekomen, dus leek het me een goed idee om het met jullie te delen. Een hart onder de riem voor als dingen niet zo snel gaan als je eigenlijk zou willen.
Er was eens een jonge vrouw genaamd Yun Ok. Ze was ten einde raad. Haar man was altijd teder en liefdevol geweest voordat hij als soldaat de oorlog in ging, maar sinds zijn thuiskomst was hij dwars, boos en onvoorspelbaar. Ze was bijna bang voor haar eigen man geworden.
Yun Ok was wanhopig en vroeg de kluizenaar-medicijnman uit het dorp om raad. Ze legde de situatie uit. “Ach ja”, zei hij “het is vaak zo als soldaten terugkeren uit de oorlog. Wat verwacht je dat ik doe?” “Maak een drankje voor me!” riep de jonge vrouw. “Of een amulet, iets dat helpt om mijn man terug te krijgen zoals hij vroeger was.”
“Ik heb goed nieuws. Er is een drankje dat je man zal herstellen, maar je moet weten dat het een ongebruikelijk ingrediënt vereist. Je moet me een snorhaar van een levende tijger brengen.” “Wat?” hijgde ze. “Zoiets is onmogelijk!”
Die nacht kon Yun Ok niet slapen, ze woelde en draaide. Hoe kon ze een snorhaar te pakken krijgen van een levende tijger? Maar ze nam een besluit: ze zou het in elk geval proberen! De volgende dag voor dag en dauw, sloop ze uit huis met een kom rijst met vleessaus. Ze ging naar een grot in de bergen, waar ze wist dat een tijger leefde. Ze klakte heel zachtjes met haar tong en zette de kom op het gras. De volgende dag deed ze hetzelfde. Ze liep naar de dezelfde plek, klakte zachtjes met haar tong. Ze zag dat de kom van de vorige dag leeg was en verving deze voor de volle kom. Zo ging het enkele maanden, dag na dag. Na een tijdje merkte ze dat de tijger op een afstandje naar haar stond te kijken als ze de voerbakken omwisselde.
Telkens kwam hij een stapje dichterbij in de tijd die daarop volgde. En op een dag kon ze hem voor het eerst kort aaien. Toen wist ze dat haar tijd gekomen was. De volgende ochtend zette ze de kom neer en bleef staan kijken tot hij zijn eten op had. Hij vlijde zich neer en Yun Ok aaide zijn kop. “Mag ik een snorhaar van je?”, vroeg ze zachtjes. Zonder zijn antwoord af te wachten, trok ze met een snelle ruk een snorhaar uit. Daarna stond ze op, sprak haar dank uit en vertrok, voor de laatste keer.
De volgende ochtend leek eindeloos. Toen haar man eindelijk vertrokken was naar de rijstvelden rende ze naar de kluizenaarshut. “Ik heb het, ik heb de snorhaar!” “Vertel eens,” zei de kluizenaar geïnteresseerd. “hoe heb je dat gedaan?” Yun Ok vertelde. “Ik heb goed nieuws voor je,” zei de kluizenaar, “je hebt de snorhaar niet meer nodig. Breng in praktijk wat je geleerd hebt en alles zal goed komen.” Yun Ok was even verbaasd, maar draaide zich toen om en liep vol goede moed naar huis. Ze wist wat haar te doen stond en ze wist dat het zou lukken.
De bron van dit Koreaans verhaal kon ik niet vinden. Weet je meer? Laat het me weten.
Stuur een appje, waag een belletje of tik een berichtje als je hier verder over door wilt praten. Tot snel!
